[źródło: Bartosz Suwiński, Przejść na drugą stronę, "eleWator" 2017, nr 1]
Krzysztof
Kuczkowski jest poetą zorientowanym na pytania ostateczne. To poeta
przejęty duchowym rozwojem człowieka, któremu materia i
rzeczywistość nie wystarcza dla własnego wewnętrznego wzrostu.
Autor upominający się o możliwość istnienia pełnego, nie
zubożonego o wymiar transcendentny i metafizyczny. To poezja słowa
żywego, które chce wejść w dialog, upomnieć się o rzeczy
kardynalne, zdać sprawę ze swojej drogi do światła (bo „podobno
ci którzy serca napełniają / ciemnością dla Boga stają się
niewidzialni”).
[...]
Czytając
wiersze Kuczkowskiego (nie pisane przecież dzisiaj), mamy wrażenie,
że świat jeszcze bardziej spotworniał, że dzisiejsza kultura jest
kulturą typu instant, łatwą i od razu gotową jak zupka w proszku,
która potrzebuje wrzątku i kilku ruchów w lewo i prawo. Dlatego
dobrze, że są poeci, którzy uwrażliwiają nas na wymiar duchowy,
troszczą się o aksjologię, zależy im na komunii z drugim
człowiekiem, podejmują nas słowem jak babcia wnuki na niedzielnym
obiedzie, kiedy na stole ląduje wszystko i jeszcze więcej.
Kuczkowski uświadamia nas, że nie da się w pełni żyć, jeżeli
poniechamy duchowy wymiar istnienia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.